سال گذشته، تمام تولیدی ظروف پلاستیکی های کمپوست که در شهر های مختلف دایر هستند نامه‌ای امضا کردند مبنی بر اینکه محصولات قابل کمپوست را نمی‌پذیرند.
در این نامه آمده است: “این مواد برنامه های ما را به خطر می اندازند و بسیاری از مزایای زیست محیطی کمپوست سازی موفق را محدود می کنند.”
مشکل اصلی آلودگی است، زیرا مصرف کنندگان اغلب اقلام مشابه غیر قابل کمپوست شدن را در سطل های خود می ریزند. هوک با رکسیوس، یکی از امضاکنندگان نامه گفت: حذف این زباله ها استفاده از آب، انرژی و سایر منابع را افزایش می دهد و هزینه های عملیاتی تولید جدیدترین وسایل پلاستیکی اشپزخانه را افزایش می دهد.
زمانی که برای اولین بار 10 سال پیش شروع به پذیرش مواد کمپوست پذیر کرد، فقط محصولاتی را انتخاب کرد که مربوط به مواد غذایی بودند، دارای گواهی شخص ثالث بودند و به وضوح قابل شناسایی از فاصله 10 فوتی (با مارک، علامت گذاری یا کد رنگی) بودند.
هوک گفت، علیرغم این قوانین، و یک کمپین آموزشی و اطلاعاتی قوی، آلودگی مداوم، مرتب سازی را به یک کابوس تبدیل کرده است. او گفت: «انتخاب 500 چوب کوچک یا جدا کردن 50 فنجان پلاستیکی مخلوط با 100 فنجان کمپوست‌پذیر برای ظرف یکبار مصرف میوه یکسان عملی نیست.»
متأسفانه، کمپوست را نمی توان به کشاورزان ارگانیک فروخت زیرا برنامه ملی ارگانیک بشقاب ها، فنجان ها، کارد و چنگال و کیسه های پلاستیکی قابل کمپوست را به عنوان مواد مصنوعی در نظر می گیرد که نمی توان در کمپوست برای تولید ارگانیک استفاده کرد.
او گفت که این شرکت همچنین نگران بود که برخی از بسته‌بندی‌های کمپوست‌پذیر مانند بطری پلاستیکی که برای نگهداری مواد غذایی مرطوب یا چرب طراحی شده‌اند، حاوی “مواد شیمیایی برای همیشه” به نام PFAS هستند که می‌توانند به کمپوست نهایی منتقل شوند و خاک و آبراه‌ها را آلوده کنند.
هوک گفت: «اگر کمپوست آلوده است و مردم آن را نمی‌خواهند یا از آن ناراضی هستند، این یک ایده تجاری خوب نیست.
- منابع:
- تبلیغات:
